هفته نامه
« بازگشت
زندگی بزرگان بافقی(قسمت دوازدهم)
زندگی بزرگان بافقی(قسمت دوازدهم)
علی خواجه بافقی|
شهاب صفا، اکبر:
فرزند محمد از اساتید و فرهیختگان معاصر به سال 1321 خورشیدی در بافق به دنیا آمد دیپلم را در رشته ریاضی از دبیرستان ایرانشهر به سال 1338 خورشیدی دریافت و در سن 17 سالگی به دانشسرای مقدماتی یزد وارد و موفق شد با رتبه ممتاز در سال 1339 خورشیدی دانش آموخته گردد. وی به سال 1346 خورشیدی در امتحان بورسیه شرکت و حائز رنبه اول شد و با بورس دولت به دانشگاه آمریکایی بیروت راه یافت. وی به دنبال آغاز جنگ اسرائیل در ژوئن 1967 میلادی به ناچار به ایران بازگشت و دوره کارشناسی را در دوره شبانه دانشگاه تهران به سال 1354 خورشیدی به پایان رساند. بعداً از طرف دانشگاه تهران، بورس تحصیلی در مقطع کارشناسی ارشد در رشته مدیریت آموزشی دانشگاه ایالتی کالیفرنیا به وی داده شد. وی موفق شد رتبه ممتاز را در بین دانشجویان 62 کشور دنیا به دست آورد ولی با وقوع انقلاب اسلامی به کشور مراجعت و موفق شد کارشناسی ارشد خود را از دانشگاه تهران به سال 1374 خورشیدی دریافت نماید. وی همدرس آقای خاتمی، ریاست جمهوری اسلامی ایران در دانشگاه بیروت بود که با درگذشت وی در 14/1/1379 خورشیدی پیامی از طرف ایشان صادر گردید.
مسئولیت و فعالیتها:
*رئیس و دبیر دبیرستان وحشی بافقی 44-1340 خورشیدی.
*عضو هیات علمی و مدرس زبان انگلیسی دانشگاه آزاد اسلامی یزد
*مدیریت گروه زبان دانشگاه آزاد یزد 1364 خورشیدی.
*کارشناس نظارت بر امور دانشگاههای وزارت فرهنگ و آموزش عالی 1357 خورشیدی.
شرف الدین علی بافقی:
از بزرگترین شعرا، ادیبان و دانشمندان دوره صفویه حدود 925 خورشیدی و استاد مرادی ، وحشی بافقی و غیاث الدین منصور دشتکی بود. دیوانش را قریب 4000 بیت بر اساس حروف الفبا شامل قصیده، غزل و رباعی دانسته و او را به قصاید غرا ستوده اند. او بدیهه گو بوده و برخی اشعار جامی را پاسخ گفته است. وزیری در تاریخ او را از صفویان کرمانی می داند. به گفته صبا و نفیسی از ندیمان سام میرزا، برادر شاه طهماسب بود و به نامش رساله هایی در معما، حفظ الصحه و بحران تألیف کرده است. او به سال 974 قمری، 945 خورشیدی در 80 سالگی در قزوین در گذشت و مولانا غیاث الدین منصور دشتکی از مریدانش جنازه اش را به مشهد منتقل و دفن نمود.
اشعار از اوست:
رفتی و داغ فراقت همه را بر دل ماند
پیش هر دل زتو صد واقعه مشکل ماند
آمدم گریه کنان سینه خراشیده زدرد
همچو لوحم به سر قبر تو پا در گل ماند
ای سفر کرده کجا رفتی و احوال چه شد؟
نشد احوال تو معلوم بگو حال چه شد؟
روز محشر به تو گویم که چه با جانم کرد
از تو داغی که مرا بر دل بی حاصل کرد....
شاکر بافقی، عباس:
عباس شاکر بافقی یزدی فرزند استاد جعفر فرزند علی اکبر بافقی از شعرای نامدار اهل البیت(ع) به سال 1292 خورشیدی در یزد به دنیا آمد. پدر و پدر بزرگش به حرفه خیاطی در محله میانگاه بافق اشتغال داشتند او نیز شغل پدر را ادامه داده و در کودکی به یزد مهاجرت نمود.تحصیلات را تا 6 ابتدایی در یزد تکمیل نمود و همانند پدر به خیاطی پرداخت و بعداً در اداره دارایی و شهرداری یزد مشغول به کار شد. اولین شعرش را در جوانی سرود و به فرخی یزدی ارزانی داشت و مورد تشویق و تمجید او واقع شد.
وی با فرخی یزدی، علی اصغر پهلوان حسینی، عباس پهلوان حسینی، حسین شوکت یزدی، محمد حسین ناصر ترک بافقی و فرساد اردکانی رفاقت و مراوده داشت. او در روز یکشنبه 14/8/68 خورشیدی درگشت و در خلدبرین یزد به خاک سپرده شد.
اشعار از اوست:
دل همی خواهد که دلبر بی نقاب آید برون
زیرا بر گیسوانش، ماهتاب آید برون
اولین شعرش که به فرخی یزدی ارزانی داشت.
دیده دریا کرده ام از اشک تا شاید که یار
چون در نا سفته ای از قعرآب آید برون....
پیمان عشق، شاکر بافقی:
خوش آن سر وجان که رفت بر سر پیمان عشق
خوش آن دل و دین که گشت قابل قربان عشق
چون صف مژگان یار، هزار دل بیقرار
ستاده چشم انتظار، گوش به فرمان عشق
سها، میرزا ابوالحسن:
فرزند سید محمد باقر، متخلص به سها از شعرای سده 13 قمری است. وی دختر زاده محمد تقی خان بافقی و برادر زاده سید مرتضی حیران است. وی از احفاد خان خلد آشیان محمد تقی خان، و در آغاز جوانی صاحب حسن و بها و آفتابی بود احمد دیوان بیگی در حدیقه الشعرا چنین می نویسد:
از اجله سادات جعفری یزد و اسمش میرزا ابوالحسن است. میرزا محمد باقر، پدرش علما و سادات و داماد مرحوم محمد تقی خان حاکم یزد بوده که مشارالیه صبیه زاده محمد تقی خان(بافقی) است. از فنون شعر به گفتن غزل و رباعی بیشتر مایل بوده و در سال 1262 بدرود جهان نموده.
اشعار زیر از اوست:
ای درد تو بهتر از دوای همه کس
وی جور تو خوشتر از جفای همه کس
درد و غم عشق تو به جان و دل من
خوب است ولی نه از برای همه کس
دلم به عهد تو نامهربان بی شاد است
ولی دریغ که این عهد سست بنیاد است
مرا معلوم شد از دست دادن سستی عهدش
در آن ساعت که عهد دوستی با یار می بستم
گفتم که از آن عقرب زلف است که ایمن؟
در خنده شد از لطف و نظر سوی سها کرد