«ممل» گفت: «آقاتقی»! این که با آن همه ضرب و زور پارکی در «معدن آباد» ساخته می شود؛ به ویژه بوستان «آب فشان» که این همه برای ساخت آن خرج شد و «بلدیه» از جان مایه گذاشت و دل کوه را شکافت و آب را بالای کوه برد و از آنجا بصورت نهر و رودخانه تا پایین کوه کشید و در دامنه کوه چه گلها و درختانی که نکاشت! در رودخانه و برکه اش ماهی و مرغابی رها کرد تا کودکان ببینند و لذت ببرند و از همه مهم تر وسایل بازی که در آنجا گذاشت؛ چقدر کودکان از آن سرخوش می شدند؛ الان با گذشت یکسال که از کرونا می گذرد، همه پارک ها؛ علی الخصوص پارک آب فشان تعطیل شده و بر روی مردم بسته شده است و کودکان و اهل آبادی ناخوش دارند. آقاتقی گفت: ممل! میدانی که کرونا آمده و موج چهارم هستیم و خطرناک شده است. ممل گفت: ولی حکیم باشی گفته اگر رعایت دستورالعمل ها بشود مانعی ندارد! آقاتقی گفت: مگر می توان به مردم گفت: اینجا تفریح نکن و برو جایی دیگر! ممل گفت: اقلا «بلدیه» مامور بگذارد و هر کس که ماسک نمی زند و دست هایش را نمی شورد به پارک راه ندهد! یا خودش ماسک بگیرد و در بین مردم توزیع کند. آقاتقی گفت: چه فکر خوبیه! کاش بلدیه چنین می کرد و با گماردن مامورین کمک می کرد تا بهداشت بیشتر رعایت شود تا مردم در فضای باز تفریح کنند و این سیاست بلدیه هم به کرسی می نشست که ساخت و داشتن پارک برای اهل آبادی از مهمات است.