شادی و دغـدغه در جهـان سـوم

بعضي سوختن ها جوري هستند كه تو امروز مي سوزي، اما فردا دردش را حس مي كني...
داستان كيفيت زندگي و» رشد» آدمها در جاهايي كه «جهان سوم « ناميده مي شوند، مثل همين جور سوزش هاست ....
از هردوره كه مي گذري، مي سوزي و در دوره بعد دردش را مي فهمي ...
شادي ها و دغدغه هاي كودكي ما :
در همان گوشه دنيا كه «جهان سوم «ناميده مي شود، شادي هاي كودكي ما درجه سه است؛ ولي دغدغه هاي ما جدي و درجه يك...
شادي كودكيمان اين است كه كلكسيون            « پوست آدامس» جمع كنيم... يا بگرديم و چرخ دوچرخه اي پيدا كنيم و با چوبي آن را برانيم...
توپ پلاستيكي دو پوسته اي داشته باشيم و با آجر، دروازه درست كنيم و دركوچه هاي خاكي فوتبال بازي كنيم...
اما دغدغه هايمان ترسناك تر بود...
اينكه نكند موشكي يا بمبي، فردا صبح را از تقويم زندگي ات خط بزند ...
اينكه نكند «دفاعي مقدس»، منجر به مرگ نامقدس تو بشود يا تو را يتيم كند....
از ديفتري مي ترسيديم...از وبا...... از جنون گاوي ...
مدرسه، دغدغه ما بود...
خودكار بين انگشتان دستمان كه تلافي حرفهاي ديروز صاحبخانه به معلممان بود.....
تكليفهاي حجيم عيد ... يا كتابهايي كه پنجاه سال بود بابا در آنها آب و انارمي‌داد....
شادي ها و دغدغه هاي نوجواني ما :
دوره اي كه ذاتاً بحراني بود و بحران « جهان سوم» بودن هم به آن اضافه شده ...
در آين دوره، شاديهايمان جنس « ممنوعي» دارند...
اينكه موقتي عاشق شوي... دوست داشتن را امتحان كني...
اما همه اين شادي ها را در ذهنمان برگزار مي كرديم...
اين مي شد كه ياد بگيريم «جهان سومي» شادي كنيم..
در عوض دغدغه هايمان بازهم جدي هستند...
اينكه از امروز كه 15 سال داري، بايد مثل يك مرتاض روي كتابهاي ميخي مدرسه ات دراز بكشي و تا بيست و چهار سالگي همانجا بماني.....
بترسي از اين كه قرار است چند صفحه پر از سوالات «چهار گزينه اي « ، آينده تو ، شغل تو ، همسر تو و لقب تو را تعيين كند...
تو فقط سه ساعت براي همه اينها فرصت داري...
شادي ها و دغدغه هاي جواني ما:
شادي ها كمرنگ تر مي شود و دغدغه ها پررنگ تر...
شايد هم اين باشد كه شادي هايت هم، شكل دغدغه به خودشان              مي گيرند..
مثلاً شادي تو اين است كه روزي خانه و ماشين مي خري ...
اما رسيدن به اين شادي ها برايت دغدغه               مي شود....
رسيدن به آنها براي تو هدف مي شود...
هدفي كه حتماً بايد «جهان سومي» باشي كه آنرا داشته باشي ...
و هيج جاي ديگربراي كسي هدف نيستند...
بعضي از شادي هايت غير انساني مي‌شود...
با پول شهوتت را مي‌خري...
با گردي سفيد مست مي شوي نه با شراب...
با دود دغدغه هايت را كمرنگ‌تر مي كني و غبار آلود...
اگر جهان سومي باشي، استاندارد و مقياس هاي تمام اجزاي زندگي تو ،جهان سومي مي شود...
اينكه در سال چند بار لبخند مي زني....
در روز چند بار گريه مي كني...
راهي كه تو را به بهشت و جهنم مي‌رساند...
و حتي جنس خداي تو هم جهان سوميست .....
دراين دنياي عجيب، ديدن دست برهنه يك زن هم ميتواند براحتي تو را خطاكار كند وقلبت را به تپش وادارد....
در اين دنيا «سلام » به غريبه و بي دليل، نشانه ديوانگيست و یا....
در اين جهان سوم ، كسي را نداري كه به تو بگويد چقدر مسواك و خميردندان، واكسن، بوسيدن، خنديدن، خوب هستند...
اينكه آينده خوب را خودت بايد رقم بزني و كسي قرار نيست براي اين كار به تو كمك بكند.....
اينكه هميشه جهان اول ، طاعون جهان سوم نيست ...
گاهي فكر ميكني که به سرزمين جهان اولي ها مهاجرت كني تا از جهان سومي بودن رها شوي...
اما ميفهمي كه با مهاجرتت شادي ها، دغدغه ها، جهان بيني، خدا و معيارهايت هم با تو سفر مي كنند.....
گاهي ميماني كه اين جهان سوم است كه كيفيت تو را تعيين مي كند يا اينكه «تو»جهان سوم را درست ميكني؟              ناهید مظفری