سرگردانی همای سعادت!

کودکی که حاضر نیست آغوش گرم خانواده را رها کند و به سمت و سویی دیگر برود، این کودک چگونه است که در بزرگسالی علاقه و گرمی آن کم می‌شود؛ به گونه‌ای که مرزهای خانواده را خراب کرده و خود را رها شده احساس می‌کند. علمای علم تربیت برای این مسئله دلایلی ذکر کرده‌اند؛ ازجمله نیاز کودک، حس عاطفه، جذابیت‌های بیشتر در دوران جوانی و .... همه اینها هر کدام نقشی را بر عهده دارند و صرفاً نمی‌توان حکم به تنها بودن یکی از علل داد؛ اما نقش رفع نیازها به نظر می‌رسد مهم است. حال امروز بافق کم و بیش به این مثال شبیه است و این کودک به رغم همه دلسوزیهای مادر رها شده و خبری از دایه نیست!
دولت تدبیر و امید کار خود را آغاز کرده و برای بهبود شرایط احتیاج به هم فکری، هم‌فکران دارد؛ یعنی مدیرانی بر سر کار بیایند که گرایش و عقیده آن با سیاستهای دولت هم‌خوانی داشته باشد و روند اوضاع بهتر شود. این چیزی ابتداء به ساکن نیست، در دولت‌های پیشین هم سابقه داشته است، که برخی افراد یک شبه به پست و مقام رسیدند. اصطلاح «اتوبوسی آمدن» که چندگاهی است باب سیاسیون شده دلیلی بر این ادعا هست.
اکنون اتوبوس تدبیر و امید حرکت کرده، اما مثل اتوبوس دولت عدالت محور سرعت ندارد به یکباره از ایستگاه اول همه را به ایستگاه آخر برساند. ملاک این اتوبوس  صرفاً داشتن بلیت نیست؛ چرا که همه بلیت دارند و کسی هم قرار نیست خارج از صف بلیت سوار شود اما آنچه که علاوه بر بلیت مهم است داشتن شایستگی‌های لازم است. قابلیت از این جهت که فرد قادر به انجام امور با امکانات و ظرفیت‌های موجود را داشته باشد و نگاه آن فقط به یک سمت و یک جریان و خط فکری نباشد؛ چرا که برای اتوبوس تدبیر و امید به سلامت رسیدن و خوشنام بودن مهم‌تر از زود ‌رسیدن هست.
این اتوبوس در استان یزد هم حرکتش را با استاندار جدید آغاز کرد. همچنان در حال سوار کردن  افراد شایسته می‌باشد. هم‌اکنون به ایستگاه فرمانداران رسیده است و حال موقع سوارشدن فرمانداری شایسته همگام با تدبیر و امید می‌باشد. باید دید تا همای سعادت چه کسی را از پلکان اتوبوس بالا خواهد کشانید؟!
محمدحسین تشکری