حس مالکیت یا خساست
« اون توپت را به دوستت بده! باهاش بازی کنه، اگه بهش ندی دیگه مامانت نیستم!»
« این عروسک را به دختر خالت بده! ببین ما رفتیم خونشون به تو اسباب بازی داد، یالا بهش بده!»
این مکالمات برایتان آشنا نیست! آن را زیاد شنیده و متاسفانه به کار برده‌ایم!
کودکان وسایل خوراکی و اسباب بازی‌هایی که به خودشان تعلق دارد را دوست دارند و به سادگی حاضر نمی‌شوند آنها را با کودکان دیگر به اشتراک بگذارند، زیرا حس مالکیت در آنها بسیار قوی است.
لطمه‌ای که پدر مادر و بزرگترها به کودک وارد می‌کنند، این است که چون خودشان سخاوتمند و به اصطلاح دست و دل باز هستند، برایشان سخت است که کودکشان این رفتار را انجام ندهد و سریعا به او برچسب خسیس بودن می‌زنند ،به همین سادگی و اطلاعی از عواقب آن ندارند.
کودک تا قبل از ۴ یا ۵ سالگی معنی بازی‌های اشتراکی را نمی‌داند و نمی‌تواند معنی سخاوت را درک کند و فقط می‌داند که باید از وسایل خودش خودش استفاده کند، چون کودک هنوز آمادگی پذیرش سخاوت را ندارد مدام تحقیر می‌شود که سودی هم در پی ندارد، فقط باعث درهم شکستن اعتماد به نفس و له شدن شخصیت او در برابر دیگران می‌شود و ممکن است دیگران این صفت را حتی در نوجوانی هم به فرزندتان نسبت دهند
در واقع همان قدر که بخشندگی در بزرگترها یک صفت پسندیده به شمار می‌رود، احساس تملک و خودخواهی در کودکان یک امر طبیعی است.
شاید دیده باشید که کودکان نوپا دوست دارند در مجاورت یکدیگر قرار گیرند اما با یک وسیله به صورت اشتراکی بازی نمی‌کنند و دادن یک اسباب بازی برای هر دو کودک خیلی زود است.
کودک دوست دارد چیزی که مورد علاقه خودش است را همه جا ببرد شاید آن عروسک یک عروسک بدون مو و با لباس کثیف باشد که حتی اصرار دارد آن را به مهمانی بیاورد.
اگر آن را به زور از او جدا کنید، قطعاً راه لجبازی را در پیش خواهید گرفت و با گریه و جیغ زدن به هدفش خواهد رسید.

در این مواقع چه کار کنیم؟
بهترین روش این است که چند وسیله دیگر را که کودک به آنها علاقه دارد، مقابل او بگذارید و بگویید با این‌ها می‌تواند بازی کند یا همراه خودش بیاورد و بعد آرام آرام آن عروسک قبلی را از جلوی چشمش دور کنید‌.
در این صورت هم کودک حواسش به چیزهای دیگر پرت خواهد شد و هم به قول خودتان آبروی شما در مهمانی با عروسک کثیف و بی مو نخواهد رفت.
اگر کودک شما در سن ۲ سالگی از دادن اسباب بازی‌هایش به دیگران خودداری کند، نگران آینده او نباشید. چون رفتار کاملا طبیعی و مناسب سن ۲ سالگی را دارد و با بزرگتر شدن نسبت به کودکان دیگر علاقمند می‌شود و می‌تواند از بازی کردن با آنها لذت ببرد و به تدریج حس بخشش در او شکل می‌گیرد.

برگرفته ازکتاب درگوشی باوالدین