هفته نامه

با حلوا حلوا گفتن دهان آدم شیرین نمی شود

برخی از علاقمندان به توسعه «معدن آباد» در میدان مرکزی شهر جمع شده بودند و با هم می گفتند و شور می دادند. برخی از روشنفکران نیز بودند و کسانی هم که اهل سواد و کتاب !

هر کدام برای خود گپی می زدند و چیزی می گفتند و سرها شور داشت وداغ داغ که می شد با آن چند تنور نان پخت! «ممل» که از اول جلسه نشسته بود؛ او هم داشت پر و بال می زد که خدا را شکر! بلاخره دستی از آستین درآمد و مشکلات آبادی به یمن نفحات خوشش حل شد. شعر

مژده ای دل که مسیحا نفسی می‌آید

که ز انفاس خوشش بوی کسی می‌آید

ممل بادی در سر انداخت و گفت: المنه لله که شد حل، مشکل ما! ناگهان سرش را که پایین آورد «آقاتقی» رو دید که زل زده به او! گفت: ممل! ماشاا... ذکر شکر بر لب داری؟ ممل گفت: شکر می کنم که خدا را که به مدد این جلسات مشکل آبادی حل شد! آقاتقی گفت: شکر خدا که از اعمال پسندیده هست؛ ولی این را هم بدان که با «حلوا حلوا گفت دهان ادم شیرین نمی شود؛ باید بلند شد و راه افتاد و همت به خرج داد تا مشکلات آبادی حل بشود.