و چنین روایت کنند که در آبادی «معدن آباد» که همچنان دچار «بلیه چین و ماچین» هست برای جلوگیری از پیشروی این بلیه گفتند که همه مردمان اعم از زن و مرد، پیر و جوان، سالخورده و کودک، همه و همه رعایت دستورالعمل «حکیم باشی» را کنند؛ از جمله: 1- با فاصله بایستند در معابر و محل های عمومی2- مرتب دست ها را بشورند آن هم با مواد شوینده 3- «روی بندی» بر چهره خود نیز بگذارند.
خلاصه این که در «معدن» آبادی معدن آباد هم قصه چنین بود و کارگران مجبور شدند صبح تا صبح قبل از حضور در محل کار دست ها را ضد عفونی کنند؛ اما جالب این که برخی از دستگاه ها مواد ضد عفونی خود را می فشاند، دستگاهی دیگر قطره قطره از آن مواد بیرون می آمد و دستگاهی دیگر هم که خراب خراب بود!
«پسر ممل» به پدرش این موضوع را با آب و تاب تعریف کرد و «ممل» هم سر آخر گفت: حتما حکمتی در آن نهفته شده است. بیا برویم پیش «آقاتقی» که مرد دانایی است از او سوال کنیم. هر دو خدمت آقاتقی رسیدند و پسر ممل شرح حال کرد. آقاتقی گفت: این که دستگاه آن مواد را می فشاند از آن شرکتی است که هیچ نداشته و در اینجا «کرور کرور» سود کسب کرده است! آن که قطره قطره مواد از آن بیرون می اید از آن شرکتی است که تازه آمده و سود اندکی کسب کرده و در میانه راه هست! و آن که دستگاه آن خراب است از آن شرکتی است که تازه کار را شروع کرده و «نانی هنوز به دهان نگرفته است.»
ممل و پسرش در تعجب فرو ماندند و بر هوش و ذکاوت آقاتقی مرحبا گفتند که این قدر، به خوبی، خبر از این شرکتها داشت.