هفته نامه
« بازگشت
مراقب کودکان خود باشیم
مراقب کودکان خود باشیم
نصرت قاسمیان| در تمامی جوامع، کودکان از آسیب‌پذیرترین افراد در برابر حوادث هستند، وپیشگیری از وقوع حادثه در کودکان، مستلزم رعایت نکات ایمنی است. کودکان قادر به درک خطرات پیرامون خود نبوده و در برابر بسیاری از خطرها، آسیب‌پذیری بیشتری دارند. در نتیجه حفظ سلامتی آنان و کم‌کردن ابتلا به بیماری و جلوگیری از مرگ‌ومیر و معلولیت آنها از بالاترین مسئولیت‌های والدین و جامعه است.
هر ساله صدها و شاید هزاران کودک بر اثر حوادث خانگی، بیرون از خانه و حوادث خیابانی آسیب می بینند و بسیاری از آنها از بین می روند. کودکان به علت سن کم و نداشتن تجربه، اغلب قادر نیستند آن گونه که لازم است خطر را بسنجند و از آن در امان بمانند.
برای جلوگیری از صدمات کودکان، والدین باید علل حوادث را بشناسند. تنها در این صورت است که آنان می توانند اطمینان حاصل کنند که کودکانشان در امان هستند. کودکان در معرض حوادث مختلفی قرار دارند و میزان آسیب رسیدن به آنها بر حسب سن، محل زندگی و هوشیاری والدینشان فرق می کند.
حوادث و صدمات به طور مستقیم با مرحله رشد کودک ارتباط دارند. در طول سه ماهه اول زندگی، کودکان هر کجا که گذاشته می شوند، دراز می کشند و هرچه را که به آنها داده می شود می خورند. در این زمان حوادث به وسیله دیگران رخ می دهد. به عنوان مثال یک کودک ممکن است بر حسب تصادف یک نوزاد را بیندازد و یا باعث خفگی او شود. زمانی که کودکان نشستن یا سینه خیز رفتن را شروع می کنند، در معرض خطر افتادن قرار می گیرند (افتادن از تخت، پله یا افتادن درون آتش). و یا ممکن است اشیاء خطرناک را داخل دهان، بینی و گوشهایشان بگذارند.
هنگامی که کودکان راه رفتن را آغاز می کنند، دیگر به یک مکان خاص اکتفا نمی کنند و در این صورت احتمال وقوع حوادث افزایش می یابد. در این مرحله آنچه را که دیگران انجام می دهند، کودکان با کنجکاوی زیاد می بینند. آنها دوست دارند همه چیز را اعم از چاقو، قیچی، اشیاء تیز و قوطی کبریت لمس کنند.
آنان همچنین می توانند قفسه ها را باز کرده و داروها و اشیاء ریز را ببلعند. وقتی کودکان به سن 3 یا 4 سالگی می رسند، تجربیاتشان بیشتر می شود، بنابراین حوادث خانگی کاهش می یابند.
اما در این زمان آنان برای یافتن مکانهای جدید بازی، محوطه خانه را ترک می کنند و در معرض خطرات زیادی قرار می گیرند. خطرات بسیاری بیرون از خانه وجود دارد، ضمن اینکه کودکان نیز در این سن دوست دارند بازیهای خطرناک بکنند. مثلاً ممکن است با چاقو بازی کنند. گل و گیاه و میوه های ناشناخته بخورند و در استخر خانه شنا کنند. در تمام این فعالیتها خطر حادثه وجود دارد.
صدمات خانگی شامل:
*سوختگی ها و تاولهای حاصل از آتش، ظروف داغ غذا، لامپها، ابزار برقی، غذای داغ، آب جوش، بخار آب، روغن داغ و اسیدهای قوی
*بریدگی های ناشی از شیشه شکسته، میخهای زنگ زده، خرده های چوب و چاقو و ابزار تیز
*خفگی حاصل از بلعیدن اشیاء ریز مانند سکه، دکمه یا آجیل
*مسمومیت ناشی از خوردن یا آشامیدن مواد سمی نظیر شوینده ها، نفت، مواد شیمیایی یا گیاهان سمی
*شکستگی استخوان حاصل از افتادن از پنجره یا صندلی
آسیبهای وارده به کودکان در بیرون از خانه شامل:
*غرق شدن در آب (رودخانه، حوضچه، نهر). ، مهمترین علت مرگ و میر در دوران کودکی است.
*بریدگی ها و شکستگی های استخوان بر اثر افتادن
*مسمومیت حاصل از خوردن گیاهان و میوه های خاص
*گازگرفتگی حیوانات، نیش مار، زنبور، عقرب و حشرات دیگر
به کودکان یاد بدهیم:
*به کودکان یاد بدهید که همیشه کنار خیابان بایستند و هنگام عبور از آن، دست بزرگتر خود را بگیرند
* به کودکان باید بیاموزید که از محلهای عابر پیاده رد شوند و به هر دو طرف خیابان نگاه کنند. به اطفال اجازه ندهید نزدیک خیابان توپ بازی کنند.
*به کودکان یاد بدهید که قبل از عبور از خیابان بایستند، نگاه کنند و گوش دهند.
*به کودکان بیاموزید که از بطریهای عجیب چیزی ننوشند و میوه ها و گیاهان ناشناخته را نخورند.
موارد ایمنی
*تمام خانواده ها و حتی معلمان باید اصول کمکهای اولیه بخصوص کمکهای مربوط به سوختگی ها، بریدگی ها، زخمها و بلعیدن مواد سمی را بدانند.
*برای جلوگیری از افتادن کودکان از پله، پنجره یا بالکن از نرده استفاده کنید.
*اطمینان حاصل کنید که پریزهای برق سرپوش داشته باشند.
*اشیاء تیز، دارو و بخصوص قرصهایی که شبیه شکلات هستند، مواد شیمیایی، آجیل، چوب کبریت و سکه را از دسترس کودکان دور نگه دارید.
*از کودکان در مقابل بخاری، منقل، لامپ و ظروف داغ محافظت کنید.
*گیاهان سمی را از نزدیک منزل و محل بازی کودکان دور نمایید.
*برای کودکان مکان بازی امنی بیرون از خانه درست کنید.
*برای مقابله با خطرات و صدمات به مردم، آموزش همگانی بدهید
*مکان بازی کودکان باید تا حد امکان امنیت داشته باشد. کودکان بزرگتر هنگام بازی باید در مقابل بچه های کوچکتر احساس مسؤولیت داشته باشند.
به هر حال تا جایی که امکان دارد همیشه باید کسی مراقب کودکان باشد و آنها را تحت نظارت خود قرار دهد.