هفته نامه

لابی حذف بودجه

جذب اعتبارات دولتی و ملی موضوعی نیست که محدود به این زمان و این دولت و روزگار باشد. در طول تاریخ به کرات دیده ایم؛ وقتی وزیری از یک سرزمین انتخاب می شد بیشتر به شهر و دیار خود توجه داشت و در عمران و آبادانی آن می کوشید.

امروزه به حکم" روح القوانین" مونتسکیو قدرت در حاکمیت تقسیم شده است و هر فردی قدرت مطلق نیست و دستگاه ناظری هم دارد باز می بینیم در تقسیم بودجه و اعتبارات حکومتی بالسویه انجام نمی شود. هر کس که توان و رابطه بیشتر و به اصطلاح "لابی" کرده باشد می تواند بودجه بیشتری برای شهر و دیار خود از خوان پر نعمت دولت بردارد. شاهد مدعی توسعه به یکباره برخی از شهرهای استان یزد و درجا زدن برخی دیگر از شهرهای همین استان است. واضح تر بگویم در همین استان شهری پر از کارخانه که فریاد مسئولین آن به آسمان بلند است که بسه دیگر ما مشکل زیست محیطی پیدا کردیم ، ما معضل فرهنگ ها را داریم و غیره و در شهری دیگر مشکل بیکاری بیداد می کند، نبود شغلی مناسب برای جوانان!

در بافق؛ همین جایی که ما هر روز چشم باز می کنیم و برای خود یک زندگی یکنواختی را در پیش گرفته ایم؛ شاهد کمبود و یا نبود اعتبارات و بودجه های دولتی هستیم! شاهد آن هستیم که برای توسعه بیمارستان ما بودجه کافی موجود نیست و برای تامین آن دست گدای به سوی صاحبان معادن باید دراز کنیم! معادنی که خصوصی شده است. معادنی که دولت نظارتی بر روی آن ندارد، دولت برای آن که بدنه فربه و چاق خود را کوچک و لاغر کند چوب حراج بر مایملک خود گذاشته و آن را به ثمن بخس به این و آن واگذار کرده و در آینده هم همین برنامه را نیز دارد. این و آنی که به مردم بافق نرسید؛ به افرادی دیگر در شهری دیگر رسید که از همان جا حکم صادر می کنند و کسانی که در اینجا هستند سمعنا و اطعنا باید اجرا کنند که اگر خلاف این باشد عزل و برکنار می شوند و یا برای آنان آن چنان پرونده سازی شده و حکم زندان و شلاق بریده می شود که نفس ها را درسینه حبس خواهد کرد. آن چنان که دیدیم و خواهیم دید که تمامی هم نخواهد داشت.

غرض ما در این نوشتار آن بود که اگر اعتباری هست و پولی در خزانه دولت که هست باید تمامی شهرها و روستاها به نسبت از آن برخوردار شوند. این نباشد که برای شهری مثل بافق، سالیان سال دنبال گاز باشیم! اکنون دنبال جاده و بعد دنبال تامین اعتبار برای بیمارستان سپس برای تامین بودجه کارخانجات جوار معدنی و همچنان این دور برقرار؛ ولی نقش متولیان دولتی ای نباشد که صرفا خود را در اتاق محبوس کنند و در خنکای کولر گازی که الحق والانصاف در این دمای 45 درجه چه دلنشین هست؛ پشت میز خود را جای دهند. یادمان نرود زمانی به موفقیت دست می یابیم که برای آن تلاش کنیم؛ رنج سفر را بر خود هموار نماییم. این نباشد که دائما انگشت تقصیر را متوجه افراد گذشته نماییم و تقصیر را به این و آن حواله دهیم. برای به دست اوردن خرمای شیرین باید رنج از درخت بالا رفتن را به جان خرید و برای حفاظت از جان نیز باید با کمند و ریسمانی محکم بالا رفت و به هر شاخ و برگی سستی تکیه نکرد.