حسین- علیه السلام- برای برپایی امر به معروف و نهی از منکر قیام کرد. پیشوای سومین شیعیان و رهبر آزاد مردان جهان برای احیای سنت غبارآلود دین جدش، محمد مصطفی(ص) بر پا خاست و تا بدان جا پیش رفت که خود و خاندانش راه شهادت را برگزیدند تا زیر بار زر  و زور و تزویر حاکم بر جهان به اصطلاح اسلام آن دوره نشوند. قیام امام حسین(ع) نه برای تصاحب حکومتی بود و نه برای به دست آوردن زمین و ملکی که اگر غیر از این بود با 72 نفر به مصاف دشمنان دین خدا نمی رفت! آنچه که از عاشورا و درس رادمردی حضرت اباعبدا...(ع) برای ما، در طول تاریخ، به یادگار مانده است؛ همان آزاده گی و جوانمردی است و همان روحیه امر به معروف و نهی از منکر است که  خود و همراهانش جان شیرین خود را در راه زنده نگهداشتن دین رسول نبی اکرم (ص) اهداء کردند. فریاد "هیهات من الذله" آیینی شد تا مردم در ازمنه تاریخ از آن الگو گرفته و حرکتهای عدالت خواهانه خود را با تاسی از آن انجام دهند.
حضرت سید الشهداء(ع) در رویارویی با زورگویی، تعدی، ظلم و استبداد معاویه و یزید این کلام نشات گرفته از قرآن مجید را بیان می کنند که"هیهات منا الذله" یعنی پستی و ذلت و خواری از ما (اهل بیت) دور است‌.
سخن زیبا و منطق صریح و آشکار آن پیشوای شیعیان ریشه در آیات وحی دارد. حضرت سبحان در  کتابش آورده؛  انسان نباید هرگز ذلت را بپذیرد،
بلكه لازم است  در مقابل ظلم و ستم برپا خیزد. همانگونه که در سوره مبارکه حدید، آیه 25 بیان می دارد: "لَقَد اَرسَلنا رُسُلَنا بِالبَیِّناَت‌ِ واَنزَلنا مَعَهُم‌ُ الكِتـاب‌َ والمیزان‌َ لِیَقوم‌َ النّاس‌ُ بِالقِسطِ واَنزَلنَا الحَدیدَ فیه‌ِ بَأس‌ٌ شَدیدٌ ومَنـاَفِع‌ُ لِلنّاس‌ِ ولِیَعلَم‌َ اللّه‌ُ مَن یَنصُرُه‌ُ ورُسُلَه‌ُ بِالغَیب‌ِ اِن‌َّ اللّه‌َ قَوی‌ُّ عَزیز؛ یعنی
ما رسولان خود را با براهین روشن و آشکار فرستادیم و با آن‌ها كتاب آسمانی و میزان شناسایی حق و قوانین عادلانه‌ نازل كردیم تا مردم قیام به عدالت كنند و آهن را نازل كردیم
كه در آن قوت و نیروی شدیدی است‌، منافعی برای مردم‌، تا خداوند بداند چه كسی او و رسولانش را یاری می‌كند، بی‌آن كه او را ببینند، خداوند قوی و شكست‌ناپذیر است‌. از مفاد این آیه شریف بر می‌آید كه خداوند- بلند مرتبه- پذیرش ظلم از سوی انسان را مورد سرزنش قرار داده  و تأكید می‌دارد كه انسان در مقابل بی‌عدالتی و ستم نباید ساكت باشد.
امروزه، متاسفانه، سنت امر به معروف و نهی از منکر پدیده ایی شده تا مردمان کمتر خود را با آن درگیر می کنند و این خود آفت دین است. چرا ما نباید فریادمان برای کج روی یک مسئولی بلند باشد! اگر می دانیم و اطمینان داریم، این مسئول راه صواب را نمی رود! و چرا صدایمان در تشویق یک مسئول به کار درست پایین است، آنجا که می شنویم و می بینیم که یک مسئول زحمت می کشد و برای توسعه و عمران و آبادانی شهر بدون هیچ چشمداشتی تلاش می کند. این دوگانگی ناشی از چیست یا ما نسبت به مسایل آگاهی نداریم و یا فرصت دیدن این کارها را نداریم و یا توقع مان چیز دیگری است. به هر حال هر آنچه که هست راه صواب و درست، آن است که پشتیبان توسعه و عمران شهر باشیم و منافع اجتماعی و ملی را بر منافع خود ترجیح بدهیم. در برابر حق و ناحقی ها ساکت ننشینیم و راه خطا را به مسئول با زبانی نرم بیان  کنیم و نباید این واهمه در ما ایجاد شود که گفتن اشکال و ایراد به یک مسئول ممکن است به ضرر موقعیت شغلی ما باشد؛ چرا که در حدیث نبوی آمده است "قولوا الحقّ ولو علی أنفسکم" حق را  بگویید؛ اگرچه به ضررتان باشد. اینجاست که جامعه راه اصلاح را در پیش خواهد گرفت و صورت اجتماع دگرگون خواهد شد. این همان جامعه پویا و پرتحرک است که برای آینده خود و نسلهای بعدی برنامه و ساز و کار دارد.     
 

محمدحسین تشکری