هفته نامه

قلم، زاده پاکی است و بر پاکی‌ها خواهد ماند

قلم، هدیه‌ای است الهی که خداوند- جل و جلاله- او را به رسم امانت به بشر سپرده است؛ به جانشین خود بر روی زمین! همان که بار امانت الهی را بر دوش کشید، باری که حتی کوهها و آسمانها از تحمل آن سر باز زدند؛ اما این بشر خاکی آن را پذیرفت؛ به راستی که در ظلمت و جهل بود- ظلوما و جهولا (إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمَانَةَ عَلَى السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالْجِبَالِ فَأَبَيْنَ أَن يَحْمِلْنَهَا وَأَشْفَقْنَ مِنْهَا وَحَمَلَهَا الْإِنسَانُ إِنَّهُ كَانَ ظَلُومًا جَهُولًا- ما اين امانت را بر آسمانها و زمين و کوهها عرضه داشتيم، از تحمل آن سرباز زدند و از آن ترسيدند انسان آن امانت بر دوش گرفت، که او ستمکار و نادان بود؛ قرآن کریم، سوره احزاب، آیه 72)

این بشر، صاحب قلم است. یابنده راه نجات؛ راهی که فرسنگ ها تا سر منزل مقصود فاصله دارد؛ راهی که پر از حیله و نیرنگ است، نامردی و ناجوانمردی در آن یکه تاز است! قلم چگونه می تواند در این راه هزاران راه، نه تنها خود را تا سر منزل سعادت بکشاند؛ بلکه حامل فریاد مظلومان و بیچارگان باشد که او را نشانه گرفته اند! دست های ناتوانی که به گمراهی، اسیر زر و زور و تزویر شده اند! دستانی که گرفتار نیرنگ ها و هوس های صاحبان منافع شده اند. قلم چگونه باید با آنان بستیزد؟ آیا در مرام قلم جنگیدن است! مگر قلم می تواند در مصاف با صاحبان زر و زور تاب مقاومت داشته باشد! این چیست که در صفحات تاریخ همیشه بین قلم و صاحبان کبر و غرور و خودخواهی جنگ و نزاع بوده است و آخر قلم، مصلوب و سربریده شده است؛ اما چگونه روح قلم در قلم دیگری حلول می کند که باز از پس اعصار و قرون، دوباره فریاد قلم اولین، برپاست. قلمی که هیچگاه اسیر خواسته های شیطانی صاحبان قدرت نشد.

بر بام فلک آنچه که یادگار هست همین قلم است که اولین معلم انسان، بشر را به نام قلم سوگند داد. "ن و القلم و مایسطرون"( نون ، سوگند به قلم و آنچه می نويسند، قرآن کریم، سوره قلم، آیه 1 ). اکنون این یادگار در دستان من و توست! یادگاری که امروز به امانت به ما سپرده شده است. قلم! تو امانتی در دستان من هستی و من با تو همانگونه رفتار خواهم کرد که از تو آموخته ام!

محمدحسین تشکری