پاسی از شب گذشته بود. اندکی در سکوت فکری قرار گرفتم، با خود اندیشیدم که سرنوشت برخی مسئولان ما مانند حسنک وزیر در تاریخ بیهقی ممتاز است و می‌تواند الگوی آیندگان باشد لطفاً دقت کنید:
مسعود غزنوی پس از آنکه در سلطنت استقرار یافت درصدد گوشمالی دادن یکایک کسانی برآمد که برادرش را در رسانیدن به پادشاهی یاری کرده بودند. یکی از افرادی که مورد غضب مسعود قرار گرفت حسنک وزیر بود. او که بی‌اعتنا به دنیا و با آرامش‌خاطر زندگی کرد و بر اعتقاد خود استوار بود و تسلیم زر و زور و قدرت نشد و از ضعف و ذلت دوری می‌کرد و به حقانیت خود ایمان داشت. دشمنان حسنک وزیر به دلیل حسادت نسبت به او هرگونه تحقیری در حق او روا داشتند.
دنیای امروز نیز چنین است. آنگاه که دولت تازه‌ای جانشین دولت پیشین می‌گردد گروهی به عزت می‌رسند و گروهی خوار می‌گردند. از هواداران دولت پیشین گروهی از گذشته خود توبه می‌کنند و به فرمانروای جدید می‌پیوندند، گروهی در به در و خانه‌نشین می‌گردند و گروهی نیز به مجازات می‌رسند.
راستی مگر گناه حسنک وزیر چه بود؟ شاید یکی آن باشد که به خلیفه بغداد بی‌اعتنایی کرد و برای او هدایایی نبرد؛که این عامل باعث شد سلاح ناجوانمردانه تکفیری بودن مذهبی  و سیاسی بر ضد او آماده شلیک شود که این سلاح برای آزاد مردانی که به آسانی بر آستانه هرکس و ناکس سر فرود نمی‌آورده‌اند همیشه آماده شلیک بوده است.
ختم کلام اینکه:  ای کاش مسئولان به گونه‌ای رفتار کنند که با تغییر دولت‌ها عزت آنها نزد مردم افزایش یابد و مردانه، کامیاب زندگی کنند و در راه حق استوار بمانند و خود را وامدار دولتها ندانند.
و اما سؤال : آیا حسنک وزیر در شهر ما نیز یافت می‌شود؟ قضاوت با شما!
محمدرضا  ابراهیمی