هفته نامه

خودت را دست کم نگیر

گروه کُر مدرسه ای برای اجرای کنسرت در مرکز شهر آماده شده بود. هوا خیلی سرد شده بود. چند ساعتی در ان هوا منتظر ماندند. مردم جمع شده بودند. رهبر ارکستر برای رهبری گروه در جای خود مستقر شد. در این میان یکی از اعضای گروه با خود چنین گفت: در این سرما نمی توانم آواز بخوانم. پنجاه نفر در گروه وجود دارد،اگر فقط دهانم را باز و بسته کنم، کسی متوجه نمی شود.

و رهبر ارکستر کارش را شروع کرد. اما صدایی نشنید. چون آن روز همه مثل هم فکر کرده بودند: اگر من نخوانم چه می شود؟

نکته اول: اگر من نخوانم چه می شود؟ این بزرگ ترین تحقیری است که یک انسان می تواند در حق خودش انجام دهد. در حقیقت معنی اش این است که: من هیچ ارزشی ندارم . وجود هر کس برای این دنیا ضروری است و گرنه ما اینجا نبودیم. بود ونبود ما برای این عالم مهم است و اثر گذار.

نکته دوم: هر روز از خود سوال کنید اگر همه مردم شهرتان، کشورتان و همه مردم دنیا مثل شما فکر کنند ما چگونه دنیایی خواهیم داشت، چگونه کشوری و چگونه شهری؟

بر گرفته از کتاب: عمر کوتاه نیست، ما کوتاهی می کنیم