روان شناسان براین باورند که شخصی چه دارای آموزش هنری باشد و چه نباشد، هر گاه به او گفته شود یک نقاشی یا تصویر بیافریند، نا آگاهانه گوشه هایی از حالت هیجانی خود را بیان می کند. کشیدن نقاشی خانه می تواند نماد بدن، شکم یا خانه پدری و مادری کودک را داشته باشد. درخت بازتابی از احساسات ژرف تر و ناآگاهانه  تر کودکان درباره خودشان است. تصویر آدم نگرش آگاهانه کودک درباره خودشان و روابط شان با جهان خارج را انتقال می دهد. کودک،تصویر خویشتن را در نقاشی پیکر آدم فراکنی می کند که می توان به شخصیت کودک پی برد. کشیدن پیکره های بزرگتر از حد متوسط نشانه خشونت یا خود بزرگ پنداری کودک است. نقاشی های ریز و خیلی کوچک تر از حد متوسط نشانه ی بی کفایتی، احساس حقارت، احترام اندک به خود، اضطراب یا افسردگی است. نقاشی هایی که در آنها بر دهان تأکید می شود تجسمی از علاقه به ارضای دهانی و بی اختیاری در خوردن و رعایت دستورهای غذایی خاص است و حذف دهان از نقاشی نشانه ای از انکار هوس پرخوری است. تجسم بازوان دراز و دست های بزرگ بیان کننده قدرت و اراده کودک و حذف آنها از نقاشی بازتابی از احساس درماندگی و بی کفایتی است. در نقاشی کودکان احتمال نشان دادن کله و یا پاها در مقایسه با نشان دادن بازوها بیشتر است. کودکان دارای سازگاری بهتر، نقاشی هایی با کیفیت برتر می سازند. کودکان به هنگام کشیدن نقاشی بر عناصری تاکید می کنند که مخصوصا مورد توجه ایشان است و از لحاظ شخصی برایشان اهمیت دارد. نقاشی از موضوعات وحشت آفرین در نقاشی کودکان ابعاد کوچکتری پیدا می کند و موضوعات جذاب و جالب با ابعادی بزرگتر از موضوعات واقعی کشیده می شود. به طوری که کودک یک مرد بد اخلاق و زشت را کوچکتر از حد نقاشی می کند تا خطر تهدید آمیز و وحشت آفرین وی را به حداقل برساند.
 

ناظری
مدرس دانشگاه علمی کاربردی