احترام به کودک در جمع

یکی از نیازهای طبیعی هر انسانی نیاز به احترام و مورد توجه واقع شدن مخصوصاً در برابر جمع است. لازم است از کودکی به این نیاز توجه شود و در جمع، کودک خود را با الفاظ زیبا صدا کنیم و او را خانم و آقا مورد خطاب قرار دهیم؛ چرا که این امر، باعث ایجاد عزت نفس در کودک و کمال او می‌شود. به هیچ وجه نباید کودک را در جمع و در برابر انظار دیگران تحقیر کرد و او را به دلیل رفتارهای جزئی و بچه‌گانه‌اش مورد سرزنش و شماتت قرار داد. اما چنانچه رفتار او باعث آزردگی خاطر ما شد؛ در گوشه‌ای و به دور از چشمان نظاره گر دیگران، به او تذکر داده و از او بخواهیم که رفتارش را تکرار نکند. البته ابراز وجود کودک در برابر جمع، مانند شعرخوانی و صحبت کردن او از روی ادب و نزاکت باید مورد تشویق و تمجید فراوان قرار گیرد که این امر باعث تقویت اعتماد به نفس کودک شده و او را برای حضور در اجتماعات بزرگ‌تر و پیشرفت اجتماعی آماده می‌کند. بعضاً حتی شاهد تنبیه کودک در برابر دیگران هستیم که اوج در هم شکستن و خرد شدن شخصیت کودک است. اینگونه برخوردهای ناپسند و ناشایست با کودک، به عقده‌هایی درونی تبدیل خواهد شد که در بزرگسالی، خود را در قالب رفتارهایی ضد اخلاقی و حتی مجرمانه نشان خواهد داد. احترام گذاشتن به کودک و حفظ حرمت او به معنی لوس کردن و آزاد گذاشتن او در انجام اقدامات آزاردهنده نیست. اگر با او با احترام و بزرگ‌منشانه برخورد کنیم مطمئنأ برای دریافت مجدد این احترام و توجه از سوی ما و اطرافیان، سعی می‌کند رفتارهای مطلوب را در خود تقویت و رفتارهای منفی را خاموش کند. انعطاف پذیری در رفتار والدین؛ یعنی قاطعیت و جدیت به وقت خود و نرمی و ملاطفت هم به جای خود، شرط کمال یافتن کودکان است.کودکان، موجودات نازنینی هستند که در نزد ما امانت‌های الهی محسوب می‌شوند. پس بیایید به پاس شکرگزاری از خداوند قدر این امانت‌ها را بدانیم و در جهت تربیت صحیح و اسلامی آنان گام برداریم.
 طیبه غلام زاده بافقی