شما وقتی در مورد تبلیغات حتی یک عکس یا وسیله زندگی، دقت می کنید، می بینید که در تمام موارد، خانه ها و اسباب و اثاثیه ها کاملا و فاخر و درجه یک هستند. این روش القاء پیام این خواسته را به مخاطب می تواند تلقین کند که تو هم برای این که از این قافله مدرنیته عقب نمانی باید تن به این سبک زندگی و تجمل طلبی و لوکس گزینی و بالاخره تفاخر که مشخصاً در تضاد با آموزه های اصیل اسلام بلکه حتی ادیان دیگر است، بسپاری تا در جرگه افراد متمدن به حساب بیایی؛ زیرا این صدا و سیمای رسانه، صدای ملی است که دارد پخش می‌شود و تو بهتر از آن تبعیت کنی در صورتی که الزاماً نیاز نیست در بسیاری از تبلیغات، وضع زندگی افراد به این صورت کاملاً لوکس به نمایش درآید تا موجب حسرت طبقات فرودست جامعه گردد.
نکته دیگر این است که در یکی دو دهه اخیر، موضوعی که کم کم باعث شده و تقریباً جنبه ثابت به خود گرفته و آن هم استفاده ابزاری از تصویر زنان در تبلیغات است. این مسئله باعث می‌شود که در بسیاری از شرکت ها بتوانند با توجه به چنین شیوه ای که در سیمای جمهوری اسلامی معمول شده، به جای آنکه از شخصیت زن در پیوند پیمودن راه تعالی و تحقق آرمانهای اصیل و پیشرفت های حقیقی اجتماعی و فرهنگی بهره بگیرند، از ظاهر وی یا از چهره دلربای او بهره ببرند و این چیزی است که مدتهاست در بسیاری از مراکز تجاری باب شده و البته نمی توان برای آن هم چاره یافت؛ لکن با ارتقای فرهنگ تولید و انسانی و اسلامی این قبیل سوء استفاده استفاده های تبلیغی اندک اندک رنگ خواهد باخت و لعاب فریبنده خود را از دست خواهد داد؛ اما تا رسیدن به آن نقطه کامل هنوز مسیری بس عظیم و ارزشمند باید پیموده شود، به هر حال امیدواریم با مدیریت عاجل فرهنگ محور و نه صرفاً کاملاً محور هرچه بهتر و زودتر جلو بزهکاری ها و آسیب‌های اجتماعی مورد با این شیوه های تبلیغی گرفته شود.
به قلم:
امیر عباس امینی