زخم‌ها به سه روش بهبود می‌یابند.
1- ترمیم اولیه: هنگامی که کناره‌های بافت به فاصله پس از عمل نزدیک به هم قرار می‌گیرند (اکثر عمل‌های جراحی تمیز)
2- ترمیم ثانویه: هنگامی که زخم باز گذاشته شود و بهبودی با رشد بافت جوشگاهی و صورت گیرد (سینوس پاینونیدال)
3- ترمیم ثالثیه یا بسته شدن اولیه تأخیری: هنگامی که زخم بالقوه آلوده‌ای باز گذاشته می‌شود تا شواهد عفونت ناپدید گردند سپس زخم به طور اولیه بسته می‌شود (مثلاً در آپاندیسیت پرفوره یا پریتونیت)
به زخم‌های جراحی تمیز اجازه داده می‌شود تا با ترمیم اولیه با استفاده از بخیه، چسب نواری جراحی یا بست‌های فلزی بهبود یابند.
بخیه زدن: هدف از بخیه زدن نزدیک کردن لبه‌های برش پوست به یکدیگر به منظور تسریع روند بهبودی و ایجاد حداقل اسکار است. لبه‌های شکاف باید دقیقاً و بدون اعمال کشش کنار هم قرار گیرند زیرا در غیر اینصورت خطر بازشدگی زخم و کشیدگی تدریجی اسکار و ظاهر نامطلوب وجود دارد. به منظور جلوگیری از شل شدن محل دوختن باید پوست اضافی را برداشت.
امروزه روش‌های متفاوتی برای بخیه زدن پوست وجود دارند که انتخاب آنها بسته به ماهیت و محل عمل و سلیقه جراح فرق می‌کند. به طور کلی برای دوختن زخم‌های صورت از بخیه‌های متعدد و ظریف استفاده می‌کنند. با توجه به موقعیت‌های  آناتومیکی، زمان مناسب برای کشیدن بخیه‌ها بصورت زیر می‌باشد:
پلک: 3-2 روز، صورت: 5-4 روز، گردن: 5-3 روز، جمجمه: 7 روز، تنه: 14-6 روز، اندام‌ها: 21-10 روز، مفاصل: 14 روز
غالباً بخیه‌های ساب کوتیکولار (زیر جلدی) را برای زخم‌های طویل قسمت‌هایی از بدن که از نظر زیبایی اهمیت دارند به کار می‌برند البته مشروط بر اینکه شانس عفونت پایین باشد. در سایر قسمت‌های بدن از بخیه به صورت منقطع یا ممتد استفاده می‌کنند. در صورت مطرح بودن خطر عفونت حتماً باید بخیه به صورت منقطع زده شود.
برداشتن بخیه: برای اطمینان از قدرت کافی زخم و کسب نتایج خوب از نظر زیبایی، زمان برداشتن بخیه‌ها اهمیت دارد. توانایی زخم در بهبود با قدرت کششی کافی به میزان خون‌گیری آن وابسته است. چندین عامل دیگر، ناتوانی زخم در بهبودی سریع را سبب می‌شوند. از جمله: پرتودرمانی قلبی، شیمی‌درمانی یا استفاده از استروئیدها
 

بتول فتاحی- کارشناس اتاق عمل بافق