هفته نامه هفته نامه

بازگشت به صفحه کامل
« بازگشت

بردن آبرو

بردن آبرو


بردن آبرو

 
آبرو می‌رود ای ابر خطاپوش ببار                                                    که به دیوان عمل نامه سیاه آمده‌ایم
«حافظ»
از نظر اسلام حفظ جان، مال وآبروی مردم و حتی اندیشه آنان محترم است و ریختن آبروی مؤمن بسیار خطرناک و گناه بزرگی به شمار می رود به همین دلیل است که امام صادق(ع) در حدیثی می فرمایند: (الْمُؤْمِنُ أَعْظَمُ حُرْمَةً مِنَ الْكَعْبَه) حرمت مؤمن را از حرمت کعبه بالاتر دانستند، اما متأسفانه گاهی دیده می شود در جامعه اسلامی حرمت و آبروی اشخاص حفظ نمی شود و با سادگی آبروی مسلمانی را می برند و هیچ توجه ای به عقاب دنیوی و اخروی آن ندارند.
آبروی مؤمن به مثابه تمام سرمایه و اعتباری است که در طول زندگی با سختی آن را به دست آورده است؛ اما این امر مهم که در آیات و روایات اسلامی تأکید بسیاری به آن شده ممکن است در اثر جهالت و یا غرض ورزی عده ای در یک لحظه از دست برود، چیزی که جبران آن بسیار مشکل است؛ حتی ممکن است هیچ گاه جبران نشود.
عیب های مؤمن را نجویید؛ زیرا هر که عیب های را بجوید خداوند نیز در پی عیب های او باشد و هر که خداوند عیب هایش را بجوید، رسوایش سازد هر چند درون خانه اش باشد.
اسلام عزیز برای حفظ آبرو و حرمت و شخصیت مؤمنان اهمیت زیادی قائل است تا آن حد که حق تعالی در قرآن می فرماید: پس هر کس که خداوند مدافع اوست چگونه انسان به خود جرأت می دهد که پرده اش را بدرد و رازش را فاش کند یا عیبش را آشکار سازد و یا بی دلیل به او تهمت وارد نموده و آبروی او را بریزد و به حیثیتش صدمه برساند.(سوره حج آیه 38)
امام صادق (ع) در همین راستا می فرماید: کسی که به منظور عیب جویی و ریختن آبروی مؤمن و اینکه او را از نظر مردم بیندازد سخنی را نقل کند، خداوند او را از ولایتش بیرون کرده، به سوی ولایت شیطان می فرستد؛ ولی شیطان هم او را نمی پذیرد.
وظایف دینی پیروان قرآن شریف این است که همواره مراقب عزت خویش و عزت برادران ایمانی باشند قدمی بردارند که مایه ذلت خودشان شود و نه به آبروی دینی خود آسیب برسانند.
حضرت محمد (ص) می فرماید: از خداوند در خواست کردم که در روز حساب، حسابرسی امت را به خودم واگذار کند که بندگان اگر لغزشی داشتند آبروی امت من پیش پیامبران پیشین نرود. خداوند پاسخ داد: حساب آنها را خودم به عهده می گیرم که اگر لغزشی داشتند. آبرویشان پیش تو نرود؛ یعنی آبروی مؤمن آنقدر با اهمیت است که خداوند هم آن را حفظ می کند.
سرک کشیدن به زندگی مردم، آشکار شدن برخی حقایق، گرم کردن محافل و مجالس فامیلی، به راحتی این سرمایه انسانها را به بازی می گیریم؟! در حالیکه خداوند برای حفظ آبروی مؤمن از اینکه ملائکه لغزش های او را بفهمند جلوگیری می کند.
هر مسلمانی وظیفه دارد به اندازه توان خود، آبروی برادر مؤمن خود را حفظ کند و نگذارد خدشه ای به آن وارد شود. هیچ بهانه ای به تنهایی برای غیبت از مؤمن کافی نیست، مگر آن که افشای آن حقایق به قدری ضرورت و اهمیت داشته باشد و یا آن که آینده و آبروی مؤمنی دیگر در گرو آن باشد که استثنائأ و با رعایت تمام جوانب احتیاط می توان برخی نا گفته ها را به زبان آورد.
راه درمان: راه توبه از گناه بزرگی؛ چون ریختن آبروی مؤمن در مرحله اول، عذر خواهی و حلالیت گرفتن و تلاش برای جبران خسارت معنوی که از این طریق بر او وارد شده می باشد و اگر چنین چیزی ممکن نباشد و یا به دلگیری ها وکدورت های بیشتری می انجامد باید دست به دامن پروردگار شده و با دعای های نیک در حق او و نیز انجام کارهای خیر به نیت او به جبران معنوی گناه انجام شده پرداخت.
پیشگیری: بار الها! آبروی مرا در جامعه با معیشت سهل و آسان حفظ فرما! و قدر و منزلتم را نزد مردم با تنگدستی سبک و خوار مگردان!
عوارض اخروی بیماری: در حدیثی از پیامبر اکرم(ص) آمده است که فرمودند: وقتی پروردگار عزوجل مرا بالا برد (در معراج) به قومی گذشتم که ناخن های مسین داشتند و صورت و سینه خویش را می خراشیدند. گفتم: ای جبرئیل این ها چه کسانی هستند! گفت: اینان آن کسانی اند که گوشت مردم خورند و از عرض و آبرویشان سخن گفتند.
محبوبه رنجبر