هفته نامه هفته نامه

بازگشت به صفحه کامل
« بازگشت

بحران ها ، بحرانی نشود

بحران ها ، بحرانی نشود



   زلزله ایی که در منطقه «کرمانشاهان و سر پل ذهاب» به وقوع پیوست نشان از آن دارد که خطر زلزله در همه جا به کمین آدمی نشسته است! بر اساس نظریه جغرافی دانان، کشور ما، ایران، بر گسل زلزله قرار دارد و ما باید با این پدیده طبیعی و میمهان ناخوانده وقت و بی وقت، دست و پنجه نرم کنیم.برای رفع این نگرانی، سازمانی به نام مدیریت بحران تشکیل شده است. 
    مدیریت بحران که در بدنه دولت، نهاد عریض و طویلی برای آن وضع شده و در تشکیلات استانداری ها جایگاه مدیریتی دارد؛ در این گونه مواقع باید کارایی خود را بروز دهد نه این که تازه بخواهد با روشن شدن هوا موقعیت را بسنجد و سپس وارد عمل شود؛ بلکه لازم است پیش تر از این، آستین بالا زده و با پیشنهاد قوانین و نظارت و پیگیری نگذارد تا این خسارات به خارج از حد خودش برسد! خوب یاد گرفته ایم کمک کردن به هم نوع را و حتی حاضر هستیم حقوق  یک یا چند روز  خود را اختصاص به زلزله زدگان بدهیم؛ اما غافل از آنیم که این زلزله سراغ ما هم خواهد آمد؛ چرا که ما خانه ها و ساختمان های حساس خود را مانند بیمارستان و پایگاههای امداد و نجات را بر اساس اصول ضد زلزله بنا نکردیم و یا اگر ساخته شده بسیار سبک کار شده است! نباید گذاشت وقتی زلزله آمد دست به کار شویم تا جلو خسارات را بگیریم؛ بلکه بایست از قبل برنام  ریزی داشت و نگذاشت تا فاجعه بیشتر و بیشتر شود. 
 امروزه عصر، عصر تکنولوزی است و نمی‌توان از برخی مسایل غافل بود و عذرتراشی کرد و یا مشکل را بر دوش این دولت و آن دولت انداخت. مشکلات جاده های صعب العبور را می توان از طریق «چرخبال» حل کرد یا مسایلی مانند درمان زلزله زدگان را  از طریق بیمارستان هایی صحرایی و سایر ادارات و نهادها هم خدمات خود را در کوتاه ترین زمان، لازم است تا به انجام برسانند. این که گفته می شود پول نداریم و بودجه کم است؛ در این مواقع هیچ عقل سلیمی نمی پذیرد؛ چرا که معمولا دولتها در بودجه های خود پیش بینی حوادث را کرده اند؛ همانگونه که در قرن پنجم هجری در کتاب تاریخ سیستان اشاره به این موضوع داشته است. 
نیک می دانیم در آن مواقع منطقه سیستان یکی از مناطق خوش آب و هوا بوده است که برای عمران و آبادانی آن احتیاج به آب داشته و رودخانه هیرمند، یکی از این رودخانه ها بوده است. در نتیجه برای مرمت این رودخانه از سوی حکومت، مبلغی به عنوان مرمت قنوات و رودخانه ها قرار داده می شد تا کار تعمیر آنها انجام بشود. گاه پیش می آمده که این رودخانه دچار طغیان می شده و خساراتی را به بار می آورده است؛ در نتیجه جبران این خسارات و ضرر کشاورزان در پیش بینی بودجه نویسان در قرن پنجم هجری قرار داشته است تا کشاورز بیش از غم سیل، غم دیگری نداشته باشد و باز بتواند با کمکی که حکومت به او می کند، دوباره کشت محصولات خود را از سر بگیرد و زراعت مورد قبولی برای خود و جامعه به وجود بیاورد. شکی نیست که این مسئله در بودجه های حکومت در عصر حاضر هم وجود دارد؛ ولی این که بعد از چند روز نظام توزیع خوب نبوده و یا کار امداد به برخی از مناظق با تاخیر انجام می شده نشان دهنده ان است که درس مدیریت بحران را خوب تمرین نکرده ایم؛ وگرنه نباید برای این زلزله دچار وحشت بشویم. اگر ما در کشورهایی زندگی می کردیم که هر روز شاهد زلزله های با این ریشتر بزرگ، بودیم چه می کردیم. قدر مسلم آنچه که امروزه باید مورد توجه قرار گیرد مدیریت بحران است تا بتوان پس از وقوع حادثه، خسارات را  به حداقل جزیی آن رساند!