هفته نامه

ابوالفضل عباس (ع) اسوه وفاداری و دلاوری

تهیه و تنظیم : اکبر خالقدادی |

برادر بودن به تعداد نیست به وفا داری است ، یوسف یازده برادر داشت و امام حسین (ع) تنها عباس (ع) را "

لحظه ها بر سینه می کوبند و زمین و زمان در عزای اشرف اولاد آدم است. حضور عارفانه عاشقانی که از بوی یاس فضا را معطر ساخته. صدای طبلها، سنجها و زنجیرها موسیقی غمگینی را آفرید که جز آسمان یارای شنیدن آن را به هیچ چیزی نداده اند. هیأت سینه می زند، زنجیر می زند، اشک می ریزد و شور می زند همه و همه نشان وجود یک معشوق ... بلکه یک عشق واحد است و آن عشق تنهاترین شهید «امام حسین (ع) » فرزند ابوطالب است. صدای زنجیرها و سنجها با فریاد یا حسین درهم می آمیزد و چشمها عطش خیز است. عطش خیز یک نگاه حسین، عطش خیز یک جرعه محبت اباعبدالله . بیاد آور که خیمه ها در عطش می سوزد. نگاههای عاشقانه کودکان عطش را در خاطر آبی عمو تداعی می کند. صدای العطش کودکان کاروان حسین(ع) در صحرای کربلا بلند‌تر می‌شود و تنها امید کودکان تشنه، بازگشت سقای دشت کربلا از فرات است . دلاور کربلا دیگر طاقت تشنگی کودکان حرم را ندارد و بیتابانه سوار بر اسب می‌شود، نیزه بر دست می‌گیرد، مشکی بر می‌دارد و قصد فرات می‌کند به امید اینکه قطره‌ای آب بر لبان خشکیده کودکان برساند . علمدار کربلا به فرات می‌رسد، مشتی از آب بر می‌دارد و به لبان خشکیده خود می‌رساند که ناگهان به یاد تشنگی سید الشهدا و اهل بیتش می‌افتد، آب را می‌ریزد و مشکش را پر می‌کند و از شریعه بیرون می‌آید. تاسوعا بزرگداشت شهادت اسوه ایثار و ادب و دلاوری است. هنوز تاریخ، روشن از کرامت‌های ابوالفضل العباس(ع) است و نام او با ادب و مردانگی همراه است . علمدار حسین(ع)، سردار آزادگان و بخشش و هدیه‌ای از خداوند است که در آسمان شرافت درخشید و مظهر فداکاری، گذشت و جانبازی شد. قمر بنی هاشم (ع) در همه عمر، یک لحظه از برادرش و امامش و مولایش دست نکشید و در اطاعت و خدمت، کوتاهی نکرد. در تاریخ و از گذشته تاکنون، هیچ برادری نسبت به برادر خود مانند عباس (ع) نسبت به سیدالشهدا با صداقت، ایثارگر، فداکار و مطیع و خاضع نبوده است. او هم جوانمرد بود و کاردان، هم شجاع بود و با وفا، هم مؤدّب بود و مطیع فرمان مولا، این‌ها بود که او را به منصب فرماندهی و علمداری در کربلا رساند و توانست وفا و دلیری خود را در آن روز عظیم به‏ ظهور برساند. وجود ابوالفضل(ع) در سپاه حسین بن علی(ع) هم مایه هراس دشمن بود، هم برای یاران امام و خانواده او و کودکانی که در آن موقعیّتِ سخت در محاصره یک صحرا پر از دشمن قرار گرفته بودند، قوّت قلب و اطمینان خاطر بود. هم چهره عباس زیبا بود، هم اخلاق و روحیّاتش. ظاهر و باطن عباس نورانی بود و چشمگیر و پرجاذبه. ظاهرش هم آیینه باطنش بود. سیمای پر فروغ و تابنده ‏اش او را همچون ماه، درخشان نشان می‌‏داد و در میان بنی هاشم، که همه ستارگانِ کمال و جمال بودند، ابالفضل همچون ماه بود؛ به همین دلیل او را " قمر بنی هاشم " می‌گفتند. عباس(ع) به برکت ایثار و فداکاری بی‏مانندش، قبله‏ دلهاست. حرم ملکوتی‏اش، آرام‏بخش دل عاشقان است. مردم درمانده‏ای که از همه جا ناامید شده‏اند، به بارگاه او که تجلی‏گاه رحمت الهی است، روی می‌‏آورند و شاد و خوشحال باز می‌گردند. آن خانه‏ای که هرگز به روی حاجت‏مندان بسته نمی‌‏شود.