« باید دیوار بی اعتمادی شکسته شود»

اکنون که این سطور نوشته می‌شود، چهاردهمین روز اعتصاب کارکنان شرکت سنگ آهن مرکزی می‌گذرد. اعتصابی که بخش‌های مختلف این شرکت بزرگ را در برگرفته است. ابعاد این تحصن تا جایی است که زن و فرزندان کارگران و کارکنان در مراسمات و مناسبت‌های مختلف از جمله ادعیه، جشن و شادی به همسران خود ملحق می شوند.
این نشانه احساس مسئولیتی است که تمامی اعضای خانواده را شامل شده است، اما آنچه که در این میان نگرانی خانواده‌ها را در بر گرفته، روزهای پر از اضطراب و تشویش آنان  و عموم مردم است.
روزهای پر از بیم و امید، ترس و بیم از آینده شغلی مبهم که هر روز به نوعی خبرساز می شود. امید به آنکه شاید گره ها به دست مسئولان حل شود. مسئولانی که به جای حل مشکل هر روز تمایل دارند تا وعده ایی به کارگران بدهند. این روزها بازار وعده دادن بسیار داغ شده، داغ تر از آنچه که فکر می‌کنی! از شورای اسلامی شهر گرفته تا نمایندگان مجلس شورای اسلامی و حتی فراتر از آن وزیر! حرفهای  که به گفته سیاسیون مصرف داخلی دارد و تا عمل، فرسنگ‌‌ها فاصله هست و سؤال اینجاست که چرا این حرف ها مراحل عملیاتی خود را طی نمی کند؛ در حالیکه در آن سو مافیای معدنی در عین سکوت، کار خود را به پیش می برد و سرمست از موفقیت خود، یک ذره هم از مواضع خود کوتاه نمی آید. حالا هر مقدار دستور معاون اول رئیس جمهور و یا صورتجلسات شورای تأمین استان و شهرستان باشد. جالب است که بدانید رئیس شورای اسلامی شهر بافق از این وضع متعجب است که «چگونه نامه آقای جهانگیری مبنی بر توقف خصوصی سازی، در بافق خوانده می شود اما نتوانسته در تهران به سازمان خصوصی سازی، یعنی از یک دفتر به دفتر دیگر برود؟!» (رجوع شود به هفته نامه افق کویر شماره 642، ص 12)، درست همین گفته ها را از زبان نماینده مجلس شورای اسلامی داریم آنجا که در همان شماره هفته نامه افق کویر می گوید: «آن کاخ نشینی که در طبقه 16، فلان برج کذایی، در تهران نشسته و هر غلطی دلش می خواهد انجام می دهد و صورتجلسات شورای تأمین استان هیچ ارزشی برای وی ندارد، دستور معاون رئیس جمهور و وزیر هیچ ارزشی برای او ندارد! این آقا شده است «مختار علی الاطلاق» تا جایی که آن را به «غول معدن خور» تشبیه می‌کند.
حجت الاسلام سلیمانی، امام جمعه بافق هم به صراحت در نماز جمعه هفته پیش عنوان کرده « متأسفانه مسئولان وعده های ارائه کرده اند که عملی نشده است»
آنچه که از این موضوع می توان استنباط کرد، آن است تا زمانی که وعده ها محقق نشود، دیوار بی اعتمادی فرو نخواهد ریخت. هر دو سوی این بحران افرادی ریسمان را در دست گرفته اند که خود را محق می دانند از یک سو کارگران و در یک نگاهی فراتر شهرستان بافق و استان یزد و از سوی دیگر مسئولان با تصور این که مافیای معدن خور و یا «غول معدن خور» در پس این پرده وجود دارد. به نظر می رسد وقت آن است تا حکمیتی برقرار شود تا به عدل و داد و به دور از حب و بغض و مطابق با خواسته و اراده دو سوی ماجرا داوری کند.
محمدحسین تشکری