در پی لیلی به صحرایی شدم...........بر سر داری به دریایی شدم

 موج دریا و تب داغ کویر..................عاشقم کرد و بگفتا جان بگیر

در شبی عشقش وجودم را گرفت......در ره مهرش سجودم را گرفت

 مردم و مردم که شاید جان شوم.......در پی لیلی و عشقش آن شوم

 لیلی‌ام گفتا بیا و می بنوش..............گر نمردی تا ثریا نی بنوش

 می به ساغر خوردم و گشتم چو نی....تا به اعلی رفتم و بودم به پی

 ناگه از کرسی بگفتا جان من.............لیلی ات اینجا، بیا در خوان من

 لیلی ام در خوان حق رقصید و گفت.....تا به کرسی، عشق من، خواهی شکفت

 

کارگران