«ممل» گفت: ماشاا… به این حال و هوای آبادی! «آقاتقی» گفت: ممل جان! الان که هوای دیماه هست و شب ها خیلی سرد است؛ هرچند که در آفتاب نشستن آن خیلی کیف دارد؛ پس کجا هوا ماشا… دارد؟ ممل گفت: آفرین می گویم به توانمندی دزدان نابکار که وقتی به آبادی می آیند یک شبه هفت الی هشت خانه را دستبرد زده و به سلام و سلامتی می روند؟ آقاتقی گفت: وا اسفا! چرا چنین می شود؟
ممل ادامه داد: تازه این سارقان به چیز کم هم قانع نیستند؛ دستگاه فلزیاب دارند و فقط و فقط دنبال طلای خانگی هستند؛ حالا اگر چیزی گیرشان نیامد به مسکوکات طلا هم قانع می شوند.
ممل با ریشخند ادامه داد؛ ولی معرفت دارند! در خانه مثلا استر گران قیمتی اگر بود کاری به آن ندارند فقط و فقط خوراکشان جواهرات و طلاجات و مسکوک طلا هست ولاغیر؛ یکی نیست به اینها بگوید: آقایان دزد! الان قیمت رایانه و لپ تاب از جواهرات هم بیشتر اگر نباشد کمتر نیست؛ فقط حیف که بد بار هست!
آقاتقی عجبا و شگفتای بلندتری بر زبان راند و گفت: معاذا…! مگر عسسان و داروغه چه می کنند که اینگونه سارقان نابکار جولان می دهند!
آقاتقی گفت: می گویند ما گیرشان می آریم! سارقان در چنگال ما هستند، نگران نباشید! ولی آدم مگر می تواند نگران نباشد! به یکباره ۲۰۰ الی ۴۰۰ کرور وجه نقد یا طلا از خانه ات به سرقت می رود؟!