اگر شما قصد سفر داشته باشید؛ پیش ازحرکت؛ حتماً به بسیاری از مسایل توجه کرده و به اصطلاح با یک قصد و هدفی سفر را آغاز خواهید کرد. اگر آدم پایبندی باشید حتماً اطول مسیر، مدت اقامت و دید و بازدیدها را مورد بررسی قرار می دهید و در صورت داشتن دوست یا آشنایی به وی تلفن کرده و وضعیت جوی آنجا را سوال می کنید و آنچه که بیش از همه مورد توجه است. رفتار و مهمان نوازی مردمان آن دیار و سامان است. این مسایل را گفتم تا مقدمه ای باشد برای این منظور که مسئولان و مدیران اگر به شهر یا استانی قصد سفر دارند از مدت ها قبل هماهنگی لازم صورت می گیرد. متأسفانه در سفراخیر هیئت دولت به استان یزد و شهرستان بافق؛ به گونه ای برنامه ریزی شده بود که مسئولان سوار بر اسبی تندرو فقط آمدند و رفتند! نه دیدار با مردم و نه دیدار با جماعت دغدغه مند! این موضوع به نظر نگارنده ریشه در دو دیدگاه دارد:
-۱ یا مسئولان آن قدر به مسایل مردم و جامعه‌ای که در میان آنها حضور دارند آگاه و واقف به مسایل ریز و درشت هستند که دانستن دوباره آنها وقت هدر دادن است و مصداق «هر آنچه که تو می گویی می دانم هست.» -۲ مسوولان خجالت زده ولی نعمتان خود هستند و عدم حضور در میان آنها ناشی از «مأخوذ به حیایی» است.
در پاسخ به این دو گزینه باید گفت؛ گرچه دستگاههای عریض و طویل دولتی از صدر تا ذیل همه و همه در خدمت امدادرسانی به جامعه است و قطعاً پیش از هر سفری مدیران محلی مسایل را به اطلاع مدیران ستادی می رسانند؛ اما چرا مشکلات عدیده مردم تاکنون حل نشده و این همه نامه و درخواست مردمی ناشی از چه چیز می تواند باشد؟ آیا زیاده خواهی مردم است؟ یا مردم به حد و حدود خود آگاهی ندارند و یا «پا را از گلیم خود درازتر می کنند؟» آیا به طریق دیگری غیر از این ارتباط حضوری و چهره به چهره مسایل باید شود؟ و اما در پاسخ به گزینه دوم که شاید مسئولان ماخوذ به حیاء باشند؛ این نظر هم درست نیست! چون همین مسئولان در موقع رأی آوری که احتیاج به نظر مثبت مردم داشتند؛ در میان مردم حضور داشته و ساعت ها وقت خود را به شنیدن حرف و خواسته انها اختصاص می دادند!
پس این چنین تند و تیز و «دورباش» و «دورباش»برای چه می تواند باشد؟ مسئولی که این همه رنج سفر متحمل شده و به دوری از فرزند و همسر و خانواده روزهایی در دیار غربت سر می کند؛ چرا برنامه ریزی درست و منظمی صورت نمی‌گیرد که مردم از نزدیک مسایل و مشکلات خود را با او در میان بگذارندو حداقل به آنها خوشامدگویی و خداقوت و دست مریزاد بگویند.
وظیفه اذهان عمومی ایجاب می کند که مطالبه گر باشد و ما هم در اینجا سعی کردیم زبان آانها باشیم؛ گرچه این مسایل بارها و بارها گفته شده و این موضوع به این دولت هم برنمی‌گردد؛ بلکه به عنوان رویه ای قلمداد می شود؛ رویه ایی که در اوایل پیرزوی شکوهمند انقلاب اسلامی نبود و اکنون به شکلی نامیمون در حال گسترش است.
در پایان هم واقعاً در پاسخ به این پرسش می مانیم که چرا مدیران اینقدر در بازدیدها شتاب دارند و نیامده قصد رفتن دارند! گویی«مرکب انها همان ابرها هستند» که زود و تند می‌گذرند؛ انشاا… که خداوند عز و جل به همه خدمتگزاران به دین و مردم توفیق بیش از پیش عنایت کند.
محمد‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌حسین تشکری بافقی
صاحب‌امتیاز و مد‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌یرمسئول